درای وال و ساخت و ساز خشک ؛ آشنایی و ساختار ها

ابداع سیستم های درای وال که برای معادل فارسی آن از ساخت و ساز خشک نیز استفاده می شود به سال ها قبل باز می گردد. ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ دوم، اﻧﺪود ﮔﭽﻰ راﯾﺞ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺑﺮاى ﭘﻮﺷﺶ داﺧﻠﻰ ﻣﻨﺎزل، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎى ادارى و ﺑﺴﯿﺎرى از ساختمان ها در اروﭘﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰ رﻓﺖ. در آن زﻣﺎن واژه ﺧﺸﮏ ﺑﺮاى ﻣﺼﺎﻟﺢ ﭘﻮﺷﺸﻰ دﯾﻮار ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﻧﺪود ﮔﭻ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻰ رﻓﺖ. در ﺳﺎل ﻫﺎى ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ دوم اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎى دﯾﻮار ﺧﺸﮏ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اینکه ﻣﺸﮑﻼت ﺳﯿﺴﺘﻢ اﻧﺪود ﮔﭽﻰ (از ﻗﺒﯿﻞ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻧﯿﺮوى ﮐﺎر ﻣﺘﺨﺼﺺ، وزن ﺑﯿﺸﺘﺮ، ﻧﻔﻮذ رﻃﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر زﯾﺮﯾﻦ، ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺻﺮف زﻣﺎن ﺑﺮاى ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﯿﺎت رﻧﮓ ﮐﺎرى) را ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻰ ﻧﻤﻮد ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺖ و درای وال نامیده شد.

این سیستم ﺑﺮاى ﺳﺎﺧﺖ ﺟﺪاﮐﻨﻨﺪه ﻫﺎى ﻏﯿﺮ ﺑﺎرﺑﺮ و ﭘﻮﺷﺶ ﻧﺎزك ﮐﺎرى دﯾﻮار و ﺳﻘﻒ ﮐﺎذب ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﺟﺰاى ﭘﯿﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻗﺎب ﻧﮕﻪدارﻧﺪه و ﺻﻔﺤﻪ ﮔﭽﻰ ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﺑﺮ روى آن ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﻰ ﺷﻮد. در ﻣﻮاردى ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺻﻔﺤﻪ ﮔﭽﻰ از ﺻﻔﺤﺎت ﺳﯿﻤﺎﻧﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ ﺷﻮد. ﻗﺎب ﻧﮕﻪ دارﻧﺪه اﺻﻠﻰ از ﺳﺎزه ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻘﻄﻊ C، U، L ﺷﮑﻞ ﺳﺮدﻧﻮرد ﺷﺪه از ﺟﻨﺲ ﻓﻮﻻد ﮔﺎﻟﻮاﻧﯿﺰه و در ﺑﺮﺧﻰ ﮐﺸﻮرﻫﺎ از ﻣﻘﺎﻃﻊ ﭼﻬﺎرﺗﺮاش ﭼﻮﺑﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ ﺷﻮد. ﻗﺎب اﺻﻠﻰ ﺑﺮاى ﻧﺼﺐ و ﺗﺜﺒﯿﺖ ﺻﻔﺤﺎت ﮔﭽﻰ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه و ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻘﺶ ﺳﺎزه اى در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻧﺪارد. اﺗﺼﺎل ﺻﻔﺤﺎت ﺑﻪ ﻗﺎب ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﭘﯿﭻ ﻣﺨﺼﻮص ﺻﻮرت ﻣﻰﮔﯿﺮد و ﺳﭙﺲ درز ﻣﯿﺎن آن ﻫﺎ ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﻧﻮار و ﺑﺘﻮﻧﻪ ﻣﺨﺼﻮص درزﮔﯿﺮى ﺷﺪه و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺳﻄﺤﻰ ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ می ﮔﺮدد. اﯾﻦ روش ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﯿﺴﺘﻤﻰ ﻣﺪوﻻر، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰى دﻗﯿﻖ، اﺟﺮاى ﺳﺮﯾﻊ و ﺻﻨﻌﺘﻰ ﺳﺎزى را ﻣﯿﺴﺮ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﯾﺪ.